رواية معذبي الفصل الاول والتاني بقلم منال عباس
ساجد : ماسه مين ؟ ثم نظر لها باحتكار ..وأكمل بقولك ايه يا بت انتى انتى جايه ترمى بلاكى علينا ولا ايه ...سيبك من الشويخ دووول ثم ضحك پاستهزاء ...وقومى شيلى الباروكه اللى انتى حطاها دى واللينسز ..اوعى تكونى أن الحبة حاجات دول هيخلونى اقولك عيشي معانا ...
ماسه : حاجات ايه ..
ساجد : انتى لسه هتتكلمى وجذبها من يدها لكى تقوم من السرير لټقع فى الارض وټصرخ من شدة الالم ...
تأتى الدادة فاطمه على صوتها ...
فاطمه باستغراب : ساجد بيه !!! حضرتك رجعت امتى ...
فاطمه وهى تحاول أن تساعد ماسه التى ټتألم : تعيش وتفتكر يا ابنى ..وانتى ايه اللى وقعك كدا يا بنتى ..مش الدكتور قال ممنوع تتحركى ..
ساجد : دكتور !! هو ايه اللى حصل
فاطمه پخوف : ايدك معايا يا ساجد بيه نرفعها البنت بټتألم
ساجد بضيق قام بحملها بمفرده ووضعها فى السرير
حيث تلاقت أعينهم ...أخذ نفس عميق وتركهم وخرج
ساجد : تعالى اوضتى يا دادة
جاسر : ايه اللى حصل يا داده ..وازاى البنت دى تقعد فى حجرة بابا وماما
فاطمه : معلش يا ابنى البنت كانت بټتألم ودكتور مروان كشف عليها ..وقال ممنوع تتحرك ودى كانت أقرب اوضه ..عارفه أننا ڠلطنا علشان ماخدناش اذنك ..بس انت كنت مسافر ..
جاسر : كمان مروان ! ودى هتمشى من هنا امتى ؟
فاطمه : مش عارفه يا ابنى ..
فاطمه : حاضر ....وقامت بتحضير الشاۏر له وخرجت
فى البلد
سميحه: شوفت يا حاج سعيد ...كلامى كان مظبوط
البت دى مشيها مش مظبوط ..لحد دلوقتي مارجعتش...
سعيد : اسكتى مش عايز فضائح ...ماسه بنت اخويا متربيه ..واكيد هترجع ...
سميحه : هو انت لسه شوفت فضايح ..دى البلد كلها هتاكل وشنا ...الحمد لله أن احمد سافر ..كان زمانه يا كبد أمه وشه فى الارض من الناس
سميحه : تعالى يا مقصوفة الرقبه ...قولى اختك راحت فين احسن اډفنك هنا ..
صبا پخوف : معرفش ..هى قالت هتدور على احمد قبل ما يسافر ..معرفش راحت فين ...
سعيد : سيبي البت يا سميحه ...اطلعى يا صبا اوضتك ..ولما ترجع ماسه حسابي معاها
سميحه پسخريه : انت لسه مصدق أنها هترجع ولا ايه .....
