رواية أنت نوري الفصل الرابع بقلم ساره بركات حصريه وجديده

رواية أنت نوري الفصل الرابع بقلم ساره بركات حصريه وجديده 
كانت متوتره ومش عارفه تعمل إيه لحد ما المكالمه فصلت من نفسها إتنهدت بإرتياح بس موبايلها رن تانى...
سيف پغضب ماتردى.
فتحت المكالمه بسرعه وبدأت تتكلم...
رقيه بتوتر أ..ألو.
أحمد بتنهيده أخيرا رديتى قلقتينى عليكى طمنينى إنتى فين ياحبيبتى

عيونها جات على سيف إللى معقد حاجبه بضيق وهو مركز فى الطريق بلعت ريقها وردت...
رقيه أنا مروحه للمكان إللى بشتغل فيه.
أحمد ليه كنتى فين
رقيه نزلت الكليه حضرت محاضره ومروحه أهوه.
احمد ماشى ياحبيبتى وحشتينى.
رقيه مش وقته يا أحمد أنا....
سكتت لما عيونه جات فى عيونها ونظراته كلها شړ...
رقيه ده ...ده .. ده ...أخويا اه أخويا.
سيف ببرود كله ڠضب وهو مركز فى الطريق وأنا ماسألتكيش مين ده عموما حابب أعرفك نظام الشغل... ممنوع إجراء أى مكالمات فى الشغل تركيزك مع مليكه وبس فاهمه
رقيه ح...حاضر فاهمه.
بمرور الوقت...دخل القصر وهى دخلت وراه....
سيف لرجاء پغضب بعد كده خروج الآنسه دى بمواعيد معينه ماتخرجش كده بمزاجها الشغل له أهميه
رجاء حاضر يا بيه فاهمه.
سابهم ودخل مكتبه....
بدأت الدموع تنزل من عيونها..
رجاء وهى بتقرب منها معلش يابنتى ماتزعليش.
رقيه بدموع ده بيحبسنى!!
رجاء البيه قال إن ده إتفاقك معاه ومع الأيام صدقينى هتفرج وهتتحل هو بس سيف بيه تلاقيه متضايق من حاجه فى شغله.
رقيه حاضر.
رجاء يلا إطلعى على أوضتك ريحى شويه مليكه هانم قدامها شويه وتيجى.
رقيه بإبتسامه شكرا يا مدام رجاء.
رجاء العفو بعد إذنك.
إتنهدت بصعوبه وطلعت على أوضتها...رمت نفسها على السرير وبتبص للسقف بشرود لحد مانامت من التعب...كان قاعد فى مكتبه والڠضب مسيطر على ملامحه كالعاده ومركز فى الملفات إللى قدامه....قطع تركيزه صوت رنة موبايله...
سيف أيوه.
إيه يابنى إيه الأخبار
سيف إنجز عايز إيه يا مروان
مروان أنا غلطان ياعم عشان أنا بسأل عليك.
سيف مش وقتك.
مروان بتنهيده مليكه عامله إيه
سيف مش شغلك.
مروان بضيق أنا غلطان إنى بتطمن على بنت صاحب عمرى.
سيف بسخريه وياترى بقا السؤال المفاجئ ده عنى وعنها وراه إيه
مروان مافيش عازمكم بكره على عيد ميلادى.
سيف مابحضرش أنا التفاهات دى.
مروان بضيق تفاهات ماشى يا سيف عموما أنا هستناك يلا غور.
قفل المكالمه فى وشه...سيف ضحك ضحكه خفيفه نورت وشه وزادت جاذبيته أكتر وفجأه رجع لوضعه الأساسى ألا وهو الڠضب ونظرة الحزن إللى جواه وبدأ يركز من تانى فى الأوراق إللى فى إيده....
بمرور الوقت...
مليكه بصوت طفولى رقيه إصحى يا رقيه.
صحيت من النوم لقتها بتبصلها...
رقيه بنعاس أخبار القمر بتاعتى إيه
مليكه أنا كويسه يلا نلعب.
رقيه الأول تعالى هنا إحكيلى إنتى عملتى إيه فى المدرسه
مليكه مش فاهمه يعنى إيه
رقيه وهى بتملس على شعرها يعنى أقصد إحكيلى يومك فى المدرسه كان عامل إزاى
بصتلها بإستغراب...
رقيه بتبصيلى كده ليه
مليكه أول مره حد يسألنى السؤال ده.
رقيه بضحكه خفيفه إعتبرى إن السؤال ده هيتسأل من النهارده بعد كده.
مليكه بفرحه بجد
رقيه وهى بتبوس راسها أه بجد.
قعدت قدامها وربعت رجلها الصغيره وبصتلها...
مليكه السواق وصلنى للمدرسه وروحت قعدت فى الفصل طول اليوم.
رقيه بإستغراب ماعندكيش أصحاب
مليكه بتفكير مممممممم لا.
رقيه ليه كده
مليكه بنبرة حزن واضحه وهى بتبص فى الفراغ يعنى لما بقعد معاهم كل واحده بتتكلم عن ماما بتاعتها.
رقيه بس كده
مليكه هاه
رقيه وهى بتغير الموضوع ده يومك فى المدرسه بس
مليكه اه.
رقيه إيه رأيك أحكيلك أنا يومى فى